Reizen was voor hem noodzakelijk om te kunnen vluchten uit wat hij noemt: de optische Nederlandse gevangenis. Esthetische steriliteit en monotonie maakt dit land overgevoelig voor ruimtelijke veranderingen. Waar bijna overal ter wereld sprake is van stochastische stadsbeelden (gebaseerd op toeval), heerst in Nederland een terreur van controle. Duurzaamheid door middel van verandering, is hierbij zijn motto.

Weeber vindt daarom dat elke Nederlander minstens één maal per jaar dit land moet verlaten om de angst voor verandering te verliezen. Om tenminste te zien dat anders kan, dat het anders moet.

Het begon allemaal toen hij in 1970 als medearchitect van het Nederlands paviljoen in Osaka, Japan tientallen malen moest bezoeken. Japan is ook daarna vaak zijn reisdoel gebleven. Daarna werd het Vietnam, waar hij voor de Viet-cong het MCNV-ziekenhuis ontwierp. Als medeoprichter van de stichting Hoogbouw bezocht hij alle hoogbouw in Noord-Amerika en Azië. Zijn belangstelling voor gridsteden bracht hem naar Barcelona, Zuid-Amerika, China en Iran. Met studievrienden bezocht hij tientallen malen Italië en voor zijn studenten organiseerde hij excursies naar steden in Europa en verder. Dakar Senegal bezocht hij onlangs om voor het eerst zijn laatste ontwerp voor de Residentie van de Nederlandse Ambassade te zien en te filmen.

Architect/filmmaker Paulien Bremmer uit maakte uit zestig uur film een compilatie van een half uur. In een ruimtelijke installatie van Weeber is deze film in het ABC te Haarlem te zien.De tentoonstelling is te zien tot en met zondag 12 december 2004.