foto’s van verlaten plekken in Noord-Holland

Dick Barendsen exposeert van 5 juni tot en met 25 juli recente foto's

Een voormalige graansilo in Cruquius, bunkers in Velsen-Noord, pomphuizen in IJmuiden en een scheepswerf aldaar, geruimde volkstuintjes in Beverwijk, een boerderij annex opslagplaats in Akersloot, een leegstaande loods in Heemskerk.

Wat hebben al deze plekken gemeen en waarom fascineren ze het fotografenoog van Dick Barendsen?
Je mag het eigenlijk niet zien. De meeste locaties waren voorzien van het bordje ‘Verboden toegang, art. 461.wetb.v.strafr.’ In Nederland moet je goed zoeken naar dit soort plekken. Daar is hier doorgaans geen ruimte voor.

18 foto’s van 30 x 30 cm., zwart wit met een contrast dat onder hoogspanning staat. Iemand is hier getuige van geweest en jij, als toeschouwer, bent medeplichtig. Als kijker krijg je het gevoel dat je hier eigenlijk niet mocht zijn en dat wat je ziet niet voor vreemde ogen bestemd is.

Je komt heel dichtbij.
Nu is het stil.
Het bed lijkt nog warm.
Staat er opeens iemand achter je?
Verschuiven de planken onder je gewicht?
Springt straks uit de schaduw een waakhond tevoorschijn?
Niemand om je te helpen, je bent helemaal alleen.

Een bunker wordt overwoekerd door de natuur, die de ruimte weer terug neemt en opnieuw het overwicht krijgt.
Barendsen lijkt gefascineerd door de schoonheid van het verval.

De tijd heeft zijn werk gedaan en dan komt de fotograaf met de onverbiddelijke sluitertijd van de camera die de reeds afgetakelde situatie voorgoed bevriest.
Het verval leidt eveneens tot vervreemding, binnen en buiten gaan door elkaar heen lopen. Buitenplekken worden binnenruimten en vice versa.
Het licht scheidt en verbindt buiten en binnen en werpt zijn schaduwen.

Bijna altijd kiest Barendsen het ‘standpunt’ van de sluiphoogte. Hierdoor wordt het perspectief vergroot en lijkt alles zich in een nieuw daglicht te bevinden.
Je ziet niet in één oogopslag wat je ziet; je moet het beeld lezen en interpreteren. Mensen zijn er niet op de foto’s van Dick Barendsen. Slechts de sporen die ze hebben nagelaten zijn zichtbaar. Je bent hier helemaal alleen.

Renée Borgonjen